Corine Dassen (55) voert al jaren strijd tegen haar drugsverslaving. Twee jaar was ze clean, maar vorig jaar ging het weer helemaal mis. Tot groot verdriet van vooral zichzelf, is ze terug bij af. Met ondersteuning van haar begeleiders van Pameijer en Antes probeert ze nu de weg omhoog weer te vinden. Ze is strijdbaar en houdt vertrouwen dat het goed komt. Openhartig vertelt ze haar verhaal.
Corine is geboren en opgegroeid in Rotterdam. Ze had een fijne jeugd waarin ze aan handbal, majorette en voetbal deed en op school ging het ook goed. Tot ze op haar vijftiende op het punt stond te beginnen aan haar eindexamenjaar. Ze herinnert zich een specifiek moment uit die tijd. ‘Ik zat in de klas en moest nodig naar het toilet. Ik vroeg aan de leraar of dat mocht. Die zei ‘nee’, maar ik ging toch. De volgende dag moest ik me melden bij de directeur en ik werd van school gestuurd.’
Het schoolincident staat voor Corine symbool voor een wending in haar leven die ze liever nooit had meegemaakt. ‘Ineens zat ik thuis’, vertelt Corine verder. ‘Er woonden jongens in mijn straat die drugs gebruikten. Het zware spul. Ik kreeg dat gratis van ze aangeboden en ik ben er in meegegaan. Mijn ouders wisten van mijn drugsgebruik. Ze zijn er altijd voor me geweest. Aan hen heeft het nooit gelegen dat ik met dat spul in aanraking kwam. Het was een typisch gevalletje: verkeerde mensen op het verkeerde moment tegenkomen. Dat kan echt iedereen overkomen.’
Corine was inmiddels in de dertig toen haar moeder veel te jong overleed. Ze kreeg veel steun van haar vriend waarmee ze veertien jaar samen is geweest. De eerste zeven jaar van hun relatie gebruikten ze allebei helemaal geen drugs. ‘Dat kostte me helemaal geen moeite’, zegt Corine. ‘We hadden wel vrienden over de vloer die drugs gebruikten. Daar kon ik goed tegen. Totdat één van onze vrienden bleef aandringen om een keer mee te doen. ‘Nou vooruit één keertje’, zeiden mijn vriend en ik tegen elkaar.’ Dat ene keertje werd jarenlang drugsgebruik. Daarnaast werden Corine en haar vriend op straat door een groep jongens gepest en geslagen. In 2004 kwam er abrupt een einde aan hun relatie toen Corines vriend overleed aan een overdosis. ‘Sindsdien ben ik alleen. Maar hij zit nog altijd in mijn hart.’
‘Het is me eerder gelukt op eigen kracht clean te worden. Ik weet dat ik het kan en dat houdt me op de been’
De optelsom van het overlijden van haar moeder, de drugs, het geweld en het verdriet om haar vriend zorgde er voor dat Corine zich rot en alleen voelde. Dat gevoel schreef ze van zich af in dagboeken en met gedichten. Daarnaast zocht ze ondersteuning bij een zorginstelling. Daar vond ze niet de rust en de woonsituatie die ze graag wilde. In 2015 maakte ze de overstap naar Pameijer. Op de beschermde woonvorm aan de Adriaen van der Doeslaan heeft ze nu een fijne eigen woning en ervaart meer zelfstandigheid. ‘Ik ben blij dat ik hier mag zijn en een dak boven mijn hoofd heb. Niemand zit hier voor z’n lol, dus ik ook niet. Maar het is hier oké en de ondersteuning is fijn. Dat geeft rust.’
Toen Corine bij Pameijer kwam wonen, nam ze nog deel aan het Heroïneproject. Dat project houdt in dat je onder toezicht heroïne krijgt en gebruikt. Een paar jaar geleden stopte ze daar acuut mee. Uit zichzelf. ‘Ik had er geen zin meer in. Dat het lukte, betekende voor mij de weg omhoog. Ik gebruikte nog een tijdje wat andere middelen, maar ook daar ben ik drie jaar geleden mee gestopt. Op eigen kracht was ik clean geworden’, zegt ze trots.
Twee jaar was Corine clean en voelde zich goed. Toch ging het een jaar geleden weer helemaal fout. Het doet haar zichtbaar pijn. Toch vertelt ze er over: ‘Het ging mis omdat er iemand bij mij thuis cocaïne kwam gebruiken. Ik vroeg zelf of ik ook wat mocht. Dat had ik nóóit moeten doen. Eén keertje kan toch geen kwaad?, dacht ik. Maar het spul is de duivel zelf. Ik ben nu al een jaar compleet gestrest. Ik ben er zo verdrietig van. De duivel heeft mij weer in z’n greep.’
Corine voert een zwaar gevecht om weer clean te worden. Daarbij krijgt ze ondersteuning van haar behandelaar Trudy (Antes) en woonbegeleider Astrid (Pameijer) die nauw samenwerken. Corine: ‘Het is me eerder gelukt op eigen kracht clean te worden. Ik weet dat ik het kan en dat houdt me op de been’, zegt ze moedig. Het gaat met ups en downs. Ze maakt moeilijke momenten door met zware depressies. Gelukkig kan ze altijd troost vinden bij haar dwergpapegaai Rico. ‘Hij is enorm belangrijk voor me. Sinds mijn terugval plukt hij zich kaal bij z’n hals. Hij voelt feilloos aan dat het momenteel niet goed met me gaat. Rico is mijn steun en toeverlaat die er altijd voor me is. Vraag ik om een kusje, dan geeft hij die ook. Ik heb hem echt nodig in mijn leven.’
‘Begin er niet aan! Doe het niet!’, zou Corine tegen iedereen willen schreeuwen. ‘Drugs maakt zo veel kapot.’ Het zijn verstandige woorden van Corine wiens allergrootste wens het is om clean te worden. Daarnaast heeft ze nog een droom. ‘Ik wil heel graag naar het noorden van Scandinavië om met eigen ogen het Noorderlicht te zien. Ik heb er filmpjes van gezien. Prachtig. Als je dat in het echt ziet, dan heb je volgens mij geen trip meer nodig’, zegt Corine tot slot met een strijdbare knipoog.
